قرارداد كار به یكی از طرق زیر خاتمه می یابد:
الف – فوت كارگر.
ب – بازنشستگی كارگر.
ج – از كار افتادگی كلی كارگر.
د – انقضاء مدت در قراردادهای كار با مدت موقت و عدم تجدید صریح یا ضمنی آن
هـ – پایان كار در قراردادهائی كه مربوط به كار معین است.
و – استعفای كارگر.
ز – فسخ قرارداد به نحوی كه در متن قرارداد پیش بینی گردیده است.
ح – كاهش تولید و تغییرات ساختاری در اثر شرایط اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و لزوم تغییرات گسترده در فن آوری مطابق با مفاد ماده (9) قانون تنظیم بخشی از مقررات تسهیل و نوسازی صنایع كشور.
ز(الحاقی 01ˏ02ˏ1394)- فسخ قرارداد بهنحوی كه در متن قرارداد (منطبق با قانون كار) پیش بینی شده است.
ح(الحاقی 01ˏ02ˏ1394)- بهمنظور جبران كاهش تولید ناشی از ساختار قدیمی، كارفرمایان میتوانند بر مبنای نوآوریها و فناوریهای جدید و افزایش قدرت رقابتپذیری تولید، اصلاح ساختار انجام دهند، در آن صورت وزارت تعاون، كار و رفاه اجتماعی مكلف است طبق قرارداد سه جانبه (تشكل كارگری كارگاه، كارفرما و اداره تعاون و كار و رفاه اجتماعی محل) كارگران كارگاه را به مدت شش تا دوازده ماه تحت پوشش بیمه بیكاری قرار دهد و بعد از اصلاح ساختار، كارگران را به میزان ذكر شده در قرارداد سه جانبه به محل كار برگرداند و یا كارفرمایان می توانند مطابق مفاد ماده (9) قانون تنظیم بخشی از مقررات تسهیل و نوسازی صنایع كشور و اصلاح ماده (113) قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران مصوب 26/ 5/ 1382 و اصلاحات بعدی آن و قانون بیمه بیكاری مصوب 26/ 6/ 1369 عمل كنند.
تبصره - كارگری كه استعفاء می كند موظف است یكماه به كار خود ادامه داده و بدواً استعفای خود را كتباً به كارفرما اطلاع دهد و در صورتیكه حداكثر ظرف مدت 15 روز انصراف خود را كتباً به كار فرما اعلام نماید استعفای وی منتفی تلقی می شود و كارگر موظف است رونوشت استعفاء و انصراف از آن را به شورای اسلامی كارگاه و یا انجمن صنفی و یا نماینده كارگران تحویل دهد.
نامهای جایگزین قانون: ندارد
برای ارسال نظر, لطفاً وارد شوید.