جایگاه قدرت عمومی در مهار ورشکستگی صندوق‏های بازنشستگی

موضوع پیری جمعیت در ایران، معضلی است که به حتم باید در خصوص آن تمهیداتی اندیشیده شود. این معضل در شاکله این حقیقت است که کشور باید از یک جمعیت بازنشسته متورم حمایت کند. بنابراین مسئله بازنشستگی و تأمین آتیه کارمندان دولت به موجب صندوق‏های بازنشستگی رشد و توسعه بسیاری داشته و قوانین و مقررات مختلفی در خصوص آن به تصویب رسیده که همین امر موجب کثرت گرایی عملکردی شده است. با این حال الگوهای مالی اشتباه به ویژه از سوی دولت مثل بودجه ریزی و تخصیص منابع مالی برایندی جز تورم نداشته است. این در حالی است که یافته این پژوهش نشان می‌دهد هر چه جنبه نظارتی دولت به عنوان قدرت عمومی و حاکمیتی در مواجهه با صندوق‏های بازنشستگی به عنوان نهادی عمومی و مستقل برجسته‏تر باشد به مراتب کارایی این صندوق‏ها می‏تواند بیشتر از تخیصی صرف منابع مالی محسوب گردد. با این حال عاملیت دولت در ارائه ردیف‏های مالی صندوق‏های بازنشستگی از بودجه عمومی موجب شده بر مدیریت آن تسلط و چیرگی داشته باشد. پس سعی شده چالش ورشکستگی این صندوق‏ها با شیوه‌ای غیرحرفه‌ای و علمی با پر نمودن کسری بودجه آن به صورت مقطعی رفع گردد. این در حالی است که دولت بجای اینکه در این صندوق‏ها صندلی و پست مدیریت بجوید باید تلاش کند به عنوان یک ناظر بهترین عملکرد ( مدیر، نوع مدیریت و برترین روش‏های بنگاه داری اقتصادی) را در این صندوق‏ها به واسطه اهمیت فزاینده‏ای که دارند، اجرا نماید.