تحلیل تطبیقی «میزان هزینه دادرسی» در حقوق ایران، انگلستان و فقه اسلامی
تحلیل تطبیقی «میزان هزینه دادرسی» در حقوق ایران، انگلستان و فقه اسلامی
خلاصه خبر:
در خصوص اخذ «هزینه دادرسی» معمولاً دو مسأله اساسی در نظامهای حقوقی مطرح است؛ اول، جواز یا عدم جواز اخذ هزینه توسط حکومت که علیالاصول متعهد به برقراری عدالت است و دوم، فرایند و میزان هزینههای مأخوذه توسط دستگاههای قضایی. این نوشتار، با روش توصیفی تحلیلی و با هدف جبران شکاف تحقیقاتی در زمینه مبانی و اصول «میزان هزینه دادرسی»، هزینههای دادرسی را در نظام حقوقی ایران و انگلستان صورتبندی، توصیف و مقایسه کرده است و در دیگر سو، مروری بر مبانی فقهی هزینه دادرسی و میزان آن داشته است. اصولی نظیر «تلازم خسارت و فائده»، «تعدیل ثروت در نظام اقتصادی اسلام»، «جبران خسارت بیشتر»، «جلوگیری از اقامه دعاوی واهی» و نهایتاً «بازیابی هزینهها» در این مقاله مطمحنظر نگارندگان بوده است. در نهایت، با هدف آسیبشناسی میزان هزینههای دادرسی در نظام حقوقی ایران، با نگاهی به فقه اسلامی و نظام حقوقی انگلستان، راهکارهایی پیشنهاد شده است؛ این راهکارها مشتملاند بر «ایجاد سامانه جامع استعلام وضعیت مالی افراد»، «برگزاری جلسات مقدماتی بهمنظور بررسی مستندات دعوی»، «تفکیک هزینه دعاوی حقوقی و کیفری از یکدیگر»، و نهایتاً «تعیین هزینه دادرسی بر اساس وضعیت اقتصادی اطراف دعوی».
مشروح خبر:
کوهی, سجاد و حسینی, سیدمحمد . (1404). تحلیل تطبیقی «میزان هزینه دادرسی» در حقوق ایران، انگلستان و فقه اسلامی. پژوهشنامه حقوق اسلامی, 26(2), 669-704. doi: 10.30497/law.2024.247143.3642
کوهی, سجاد , و حسینی, سیدمحمد . "تحلیل تطبیقی «میزان هزینه دادرسی» در حقوق ایران، انگلستان و فقه اسلامی", پژوهشنامه حقوق اسلامی, 26, 2, 1404, 669-704. doi: 10.30497/law.2024.247143.3642
کوهی, سجاد, حسینی, سیدمحمد. (1404). 'تحلیل تطبیقی «میزان هزینه دادرسی» در حقوق ایران، انگلستان و فقه اسلامی', پژوهشنامه حقوق اسلامی, 26(2), pp. 669-704. doi: 10.30497/law.2024.247143.3642
سجاد کوهی و سیدمحمد حسینی, "تحلیل تطبیقی «میزان هزینه دادرسی» در حقوق ایران، انگلستان و فقه اسلامی," پژوهشنامه حقوق اسلامی, 26 2 (1404): 669-704, doi: 10.30497/law.2024.247143.3642
کوهی, سجاد, حسینی, سیدمحمد. تحلیل تطبیقی «میزان هزینه دادرسی» در حقوق ایران، انگلستان و فقه اسلامی. پژوهشنامه حقوق اسلامی, 1404; 26(2): 669-704. doi: 10.30497/law.2024.247143.3642