تحلیلی بر آثار توصیف تصمیم دادگاه در تعیین داور (مطالعه تطبیقی نظام حقوقی ایران و کامن لا)
تحلیلی بر آثار توصیف تصمیم دادگاه در تعیین داور (مطالعه تطبیقی نظام حقوقی ایران و کامن لا)
خلاصه خبر:
امروزه نهاد داوری بهعنوان یکی از کارآمدترین روشهای حلوفصل اختلافات مدنی و تجاری محسوب میشود. با درج شرط داوری در قرارداد یا توافق بر رسیدگی به اختلافات بهطریق نهاد داوری، صلاحیت محاکم قضایی تخصیص میخورد؛ بنابراین در چنین مواردی مداخله دادگاهها در فرایند داوری محدود و بهصورت حداقلی است. اما در برخی از اختلافات ازجمله انتخاب داور، طرفین دعوا ناگزیر به محاکم رجوع میکنند. تعیین داور توسط دادگاه موضوع مهم و کاربردی است که باید ماهیت این تصمیم مورد بررسی قرار گیرد که آیا این تصمیم از ماهیت اداری برخوردار است یا واجد وصف قضایی است؟ بدیهی است، هنگامی که انتخاب داور مستلزم رسیدگی قضایی نباشد، ماهیت تصمیم دادگاه اداری است و در مواقعی که دادگاهها وجود قرارداد یا شرط داوری و اعتبار آن را احراز میکنند، بهصورت قضایی رسیدگی میکند و درنتیجه ماهیت تصمیم دادگاه در انتخاب داور قضایی است
مشروح خبر:
ابراهیم پور اسنجان, عادل و اعتماد قراملکی, مهرداد . (1404). تحلیلی بر آثار توصیف تصمیم دادگاه در تعیین داور (مطالعه تطبیقی نظام حقوقی ایران و کامن لا). فصلنامه تحقیقات حقوقی, 28(3), 179-194. doi: 10.48308/jlr.2024.235417.2716
ابراهیم پور اسنجان, عادل , و اعتماد قراملکی, مهرداد . "تحلیلی بر آثار توصیف تصمیم دادگاه در تعیین داور (مطالعه تطبیقی نظام حقوقی ایران و کامن لا)", فصلنامه تحقیقات حقوقی, 28, 3, 1404, 179-194. doi: 10.48308/jlr.2024.235417.2716
ابراهیم پور اسنجان, عادل, اعتماد قراملکی, مهرداد. (1404). 'تحلیلی بر آثار توصیف تصمیم دادگاه در تعیین داور (مطالعه تطبیقی نظام حقوقی ایران و کامن لا)', فصلنامه تحقیقات حقوقی, 28(3), pp. 179-194. doi: 10.48308/jlr.2024.235417.2716
عادل ابراهیم پور اسنجان و مهرداد اعتماد قراملکی, "تحلیلی بر آثار توصیف تصمیم دادگاه در تعیین داور (مطالعه تطبیقی نظام حقوقی ایران و کامن لا)," فصلنامه تحقیقات حقوقی, 28 3 (1404): 179-194, doi: 10.48308/jlr.2024.235417.2716
ابراهیم پور اسنجان, عادل, اعتماد قراملکی, مهرداد. تحلیلی بر آثار توصیف تصمیم دادگاه در تعیین داور (مطالعه تطبیقی نظام حقوقی ایران و کامن لا). فصلنامه تحقیقات حقوقی, 1404; 28(3): 179-194. doi: 10.48308/jlr.2024.235417.2716