موازنه ی"نفع و ضرر" مبنای نقض استقلال فردی در زمان بحران های بهداشتی
موازنه ی"نفع و ضرر" مبنای نقض استقلال فردی در زمان بحران های بهداشتی
خلاصه خبر:
قواعد و اصول حقوقی ضرورتاً مبتنیبر یک نظام فکری و فلسفی، صرفنظر از خصوصیتهای نظامهای حقوقی و قانونی شکل میگیرند و منطق حقوقی و همچنین عقل متعارف مبتنیبر همان زمینههای فکری و فلسفی آنها را میپذیرد. بنابراین مطالعه و بررسی مبانی و زمینههای پدیدههای حقوقی میتواند یکی از مهمترین حوزههای پژوهشهای حقوقی را به خود اختصاص دهد. اگر بپذیریم که نظامهای حقوقی باید وضع محدودیت بر استقلال فردی را در زمان بحرانهای بهداشتی در جهت حفظ سلامت و نظم عمومی قانونیسازی کنند، لازم است مبانی نظری و فلسفی پذیرش این ضرورت مورد مطالعه و تبیین قرار گیرد. بنابراین در مقاله حاضر به محوریت موازنه «نفع و ضرر» بهعنوان یکی از اصلیترین مبانی پذیرش وضع محدودیت بر استقلال فردی در شرایط مورد مطالعه پرداخته خواهد شد که اثبات میکند مبنای نقض استقلال افراد در مواجهه با بحرانها جلب نفع عمومی و دفع ضرر جمعی است؛ به این معنا که آنچه نظامهای حقوقی را مجبور به پذیرش تحدید استقلال فردی میکند، همواره دفع ضرر یا جلب منفعتی بزرگتر از رعایت استقلال فردی براساس منطق حقوقی است؛ ضمن آنکه هر نفعی همواره با میزانی از ضرر همراه است و نقطه تعادل میان این دو همان جایی است که ورود به استقلال افراد را موجه میکند.
مشروح خبر:
محسنی, حسن و همکانمراد, ندا . (1404). موازنه ی"نفع و ضرر" مبنای نقض استقلال فردی در زمان بحران های بهداشتی. فصلنامه تحقیقات حقوقی, 28(3), 57-72. doi: 10.48308/jlr.2025.234378.2653
محسنی, حسن , و همکانمراد, ندا . "موازنه ی"نفع و ضرر" مبنای نقض استقلال فردی در زمان بحران های بهداشتی", فصلنامه تحقیقات حقوقی, 28, 3, 1404, 57-72. doi: 10.48308/jlr.2025.234378.2653
محسنی, حسن, همکانمراد, ندا. (1404). 'موازنه ی"نفع و ضرر" مبنای نقض استقلال فردی در زمان بحران های بهداشتی', فصلنامه تحقیقات حقوقی, 28(3), pp. 57-72. doi: 10.48308/jlr.2025.234378.2653
حسن محسنی و ندا همکانمراد, "موازنه ی"نفع و ضرر" مبنای نقض استقلال فردی در زمان بحران های بهداشتی," فصلنامه تحقیقات حقوقی, 28 3 (1404): 57-72, doi: 10.48308/jlr.2025.234378.2653
محسنی, حسن, همکانمراد, ندا. موازنه ی"نفع و ضرر" مبنای نقض استقلال فردی در زمان بحران های بهداشتی. فصلنامه تحقیقات حقوقی, 1404; 28(3): 57-72. doi: 10.48308/jlr.2025.234378.2653