قانون دورکاری | شرایط، مزایا، حقوق و مقررات کامل دورکاری کارمندان و کارگران
دورکاری، یکی از مهمترین دستاوردهای تحولات دیجیتال و فناوری اطلاعات است که در سالهای اخیر در ادارات دولتی و بخش خصوصی رواج یافته است. این شیوه کار علاوهبر کاهش هزینهها و رفتوآمد، موجب افزایش بهرهوری و بهبود تعادل کار و زندگی میشود. با توجه به اینکه قانون دورکاری دارای قواعد مشخصی درباره حقوق، مزایا و اولویتهای افراد واجد شرایط است، آگاهی از این مقررات برای کارمندان، کارگران و واحدهای منابع انسانی ضروری است.
دورکاری به معنای انجام وظایف شغلی از خارج محیط سازمان و بدون حضور فیزیکی در محل کار است. کارکنان با استفاده از اینترنت، سامانههای سازمانی و ابزارهای ارتباطی، وظایف خود را از راه دور انجام میدهند.
بر اساس آییننامه، سه مدل اصلی برای اجرای دورکاری وجود دارد:
کارمند تمام وظایف شغلی را بهصورت کامل از راه دور انجام میدهد. مناسب مشاغلی که نیاز به حضور ندارند.
این مدل برای سازمانهایی مناسب است که نیاز به نظارت دورهای دارند.
قانون دورکاری برای نخستینبار در ۳۰ خرداد ۱۳۸۹ تصویب شد.
طبق این قانون، پستهای فاقد نیاز به تعامل حضوری میتوانند دورکار شوند و کارفرما موظف است امکانات لازم را فراهم کند.
کارمند دورکار موظف است خروجیها را مطابق دستورالعمل ارائه دهد.
کارفرما باید امکانات لازم را مطابق قانون فراهم کند.
حقوق دورکاری باید مطابق قانون کار و قرارداد باشد و نباید کمتر از کارکنان حضوری باشد.
این قانون برای حمایت از زنان شاغل و ایجاد تعادل بین کار و زندگی تصویب شده است.
کارفرمایان موظفاند در صورت امکان، تجهیزات لازم را برای دورکاری بانوان فراهم کنند.
بانوان باردار در صورت تمایل و تأیید پزشک معتمد میتوانند دورکاری کنند.
افراد مبتلا به بیماریهای خاص میتوانند با ارائه مدارک پزشکی معتبر، درخواست دورکاری دهند.
کارفرما موظف به تأمین شرایط لازم است و حقوق این افراد نباید کمتر از سایر کارکنان باشد.
مادران دارای فرزند خردسال میتوانند با موافقت سازمان، دورکاری کامل یا ترکیبی داشته باشند.
این قانون برای حمایت از خانواده، کاهش فشارهای روانی و حفظ بهرهوری تصویب شده است.
حقوق کارکنان دورکار نباید کمتر از حداقل حقوق مصوب ۱۴۰۴ باشد.
در دورکاری تماموقت - حقوق باید مشابه کار حضوری باشد.
در دورکاری پارهوقت - محاسبه بر اساس ساعات کاری یا پروژهای انجام میشود.