تحصیل دلیل از شخص ثالث در داوری بین المللی با تأملی بر نظام های حقوقی ایران، آمریکا، انگلیس و قواعد کانون وکلای بین المللی

خلاصه خبر:

فرآیند کشف حقیقت در داوری پیوند وثیقی با دستیابی به ادله مؤثر دارد. طرفین اختلاف با تکیه بر اصل استقلال اراده، آزادانه قواعد حاکم بر تحصیل و ارائه ادله را تعیین می نمایند. با این حال، به دلیل ویژگی های ذاتی داوری، دامنه آزادی طرفین در رویارویی با اشخاص ثالث، محدود می گردد. تحصیل ادله موثر بر نتیجه دعوا نزد اشخاص ثالث می تواند نقش مهمی در فرآیند کشف حقیقت ایفاء نماید. با وجود این، تحصیل چنین ادله ای از اشخاص ثالث به آسانی نخواهد بود؛ در این راستا، موانع و محدودیت های قابل توجهی وجود دارند. صلاحیت داور صرفا بر آمده از توافق طرفین و محصول رضایت آنها است و به ثالث تسری ندارد. سکوت بسیاری از نظام های حقوقی و اسناد بین المللی نیز بر شدت ابهامات افزوده است. با این حال، قوانین و رویه داوری برخی کشورها حکایت از ایجاد ضوابطی در زمینه تحصیل دلیل از اشخاص ثالث دارند. لذا، این مقاله با روشی توصیفی-تحلیلی در صدد پاسخ به این سوال است که چنانچه برخی از اسناد مرتبط و مؤثر بر دعوا در تصرف طرف های ثالث باشد، چگونه اشخاص ثالثی که به موافقت نامه داوری رضایت نداده اند می توانند تابع صلاحیت داور باشند؟ یافته های این نوشتار نشان می دهد که به عنوان یک قاعده کلی، اصل عدم صلاحیت داوران نسبت به اشخاص ثالث می باشد، با این حال با در نظر گرفتن ضوابطی، دادگاه های ملی می توانند نقش مهمی در تأمین کارآمدی فرآیند داوری و ایجاد زمینه جهت مساعدت به داوران ایفاء نمایند.