رویکرد نظام دادرسی انگلستان در واکنش به دعوا و دفاع واهی و مقایسۀ آن با حقوق ایران

خلاصه خبر:

قاعدۀ دستیابی همگان به عدالت ایجاب نموده است که مقنن امکان طرح دعوا را برای همۀ اشخاص به رسمیت بشناسد. از سوی دیگر، طرح دعاوی بی‌پایه و اساس، حَسَب فراوانی آن در نظام‌های دادرسی گوناگون، صدمات و لطمات بسیاری را بر پیکرۀ دستگاه عدالت و حقوق دیگر افراد جامعه که ممکن است طرف یک دعوای بالقوه باشند، وارد نموده است. ازاین‌رو، طرح دعاوی واهی بدون‌ تردید یکی از مصادیق بارز سوءاستفاده از حق در نظام‌های دادرسی است و در جمع تزاحم دو مفسده، تلاش قانون‌گذاران اغلب دفع افسد به فاسد بوده و مقننین از جانبی حمایت نموده‌اند که متضمن اقلّ‌الشّرین باشد. به‌سبب کارآمدی نسبتاً زیاد نظام دادرسی انگلستان در پیشگیری از طرح دعاوی واهی یا مقابله با این نوع دعاوی، پژوهشگر در پژوهش حاضر درصدد پاسخ به این پرسش بوده که این نظام دادرسی چگونه با تمسک به قوانین و یا از طریق ایجاد رویه از طرح دعاوی بی‌پایه و واهی جلوگیری نموده است. روش پژوهش به‌صورت توصیفی‌تحلیلی بوده و هدف پژوهشگر آن است که با شناسایی معیارهای تشخیص دعاوی واهی و پیشگیری از طرح آن در نظام حقوقی انگلستان، به بررسی راهکارهای مناسب برای چابک‌سازی نظام دادرسی ایران بپردازد. یافته‌های این بررسی نشان از آن دارد که نظام حقوقی انگلستان با پیش‌بینی قرارهای مختلف، حق بر دسترسی فرد به دادگاه‌ها را در صورت طرح دعوای واهی، محدود و گاه مشروط ساخته و موجد نوآوری‌ها و تضامینی بیش از آنچه در حقوق ایران دیده می‌شود، بوده است.