اخذ گواهی بکارت در نظام حقوقی ایران؛ امکان یا امتناع؟

خلاصه خبر:

گواهی بکارت؛ گواهی‌ای است که پس از معاینه و تعیین وضعیت پرده بکارت، صادر می‌شود. پرده بکارت؛ غشاء نازک مخاطی‌شکل در مدخل واژن است که در ادبیات پزشکی فاقد عملکرد بیولوژیکی شناخته شده است. طبق دیدگاه سنتی با بررسی پرده بکارت می‌توان به رابطه جنسی دختر پی‌برد؛ از این رو امروزه به‌نظر می‌رسد مطابق حق بر بدن و عرف، خود شخص و ولی او(در صورت عدم بلوغ و جنون) ذی‌حقان و مراجع قضایی، انتظامی و سازمان بهزیستی کشور ذی‌صلاحان اخذ گواهی مذکور می‌باشند. این در حالی است که به علت آناتومی پرده بکارت، ورود آسیب در اثر تروماهای غیرجنسی، پیشرفت تکنیک‌های ترمیم، فقدان مادرزادی پرده بکارت و تجربه رابطه جنسی از قبل، نمی‌توان از طریق معاینه پرده بکارت به باکرگی شخصی پی‌برده و گواهی بکارت را مثبت باکرگی دانست. در نتیجه این گواهی فاقد اعتبار پزشکی است. با این حال هیچ سند خاصی به تنظیم‌گری در این زمینه نپرداخته است. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی استناد به حق بر بدن برای اخذ گواهی بکارت را رد نموده و همچنین مستند بر اصول عدم ورود ضرر، عدالت، کرامت انسانی، و به جهت حمایت از نهاد خانواده، تضمین حقوق زنان و لزوم رویکرد حمایتی مقنن از گروه‌های آسیب‌پذیر، حکم به عدم جواز اخذ گواهی بکارت و اعلام ممنوعیت آن توسط قانون‌گذار می‌دهد.